Israëli’s tussen 33 miljoen goden

“Wees je bewust van wat je doet en doe uitsluitend waarvoor God je geroepen heeft. Dan ben je veilig", is het advies van een voorganger op onze eerste dag in India. “Want dit is het territorium van 33 miljoen goden."
Op zoek naar Israëli's begrijpen we al snel wat de voorganger bedoelt. Overal hangen posters met info over meditatie, yoga en alternatieve therapieën. Vanuit de winkels staren tientallen beeldjes van de hindoegoden ons aan. Lopend richting het strand krijgen we al heel snel fluisterend drugs aangeboden.

We zijn in de deelstaat Goa waar de vrijheid openlijk wordt gevierd. En juist deze ogenschijnlijke vrijheid trekt veel jonge Israëli’s, zo’n 50.000 per jaar. Voor ons dus dé plek om te starten met de verspreiding van de backpackbijbel.

Niet aangenomen

Van tevoren denken we na over hoe we de Israëli’s hier moeten aanspreken. Al snel blijkt dat dat onnodig is, want vlakbij een café stapt een jongen met donkere krullen en een baard ons af. Het is Ido. Hij reist over de wereld, maar dit is al zijn vierde bezoek aan Goa. Hij zegt dat hij nergens voor wegrent, maar voegt daar lachend aan toe: “Nou ja, alleen voor mijn moeder dan.” 
Er lijkt een kern van waarheid in te zitten. Veel Israëli’s trekken weg om te onderzoeken wat hun ouders thuis afkeuren. Een paar weken geleden is Ido in Israël met zijn motor tegen een boom gereden en heeft dat maar net overleefd. “Misschien had God een reden om je te laten leven?”, vragen we hem. Jammer genoeg wil hij geen Bijbel aannemen.
In een winkelstraat spreken we met Gilad. Hij is religieus en zegt dat het afgoderij is om het Nieuwe Testament aan te nemen. We vragen hem Jesaja 53 in het Hebreeuws te lezen. Ondertussen valt de stroom uit, en daarmee ook de straatverlichting. Dat gebeurt wel vaker in India. Maar de Bijbel gaat open en verspreidt licht... Gilad is geraakt door de woorden en belooft ze verder te bestuderen. We geven hem ons e-mailadres, hopend op verder contact.

Geen religie

Op een strand in het zuiden is de sfeer totaal anders dan in de noordelijke dorpen. Het drugsgebruik en feesten gebeurt hier minder openlijk. Negentig procent van de badgasten is hier Israëlisch. Het strand ligt idyllisch ingesloten tussen rotsen. De vele jonge mensen hangen rond, zijn aan het frisbeeën, jongleren of lopen op hun handen. Ze worden alleen gestoord door de koeien die soms brutaal over hun badlaken lopen.
Tijdens een strandwandeling spreken Raj en David met Asaf. Deze breedgeschouderde Israëli gelooft in globalisering. Volgens hem moet de hele wereld een eenheid worden en staat religie daarbij in de weg. Volgens ons, zo vertellen we hem, gaat het inderdaad niet om religie, maar om een relatie met God. We geven als voorbeeld dat wij en Raj een week geleden elkaar nog niet in levenden lijve hadden ontmoet, maar nu samen optrekken. 
“Het is een Boek dat ons bij elkaar heeft gebracht en ons op de Messias heeft gewezen. Hij verbindt ons met elkaar, maar maakt ook een relatie met God mogelijk.”. Op een afstandje kijken zijn vrienden toe hoe de stoere Asaf het Nieuwe Testament aanneemt.

Even later wordt Hans geraakt door een boemerang. Gelukkig houdt Hans er, behalve een bult, ook een goed gesprek aan over. De gooier komt bezorgd naar ons toe. Wat hij niet verwacht, is dat hij na het aanbieden van zijn excuses van ons een cadeau krijgt aangeboden. Zowel hij als zijn vriend nemen een Nieuw Testament aan. Deze week reist hij door naar Australië. Het is bijzonder als je bedenkt welke reis dit Nieuwe Testament maakt: Van Nederland naar India, van India naar Australië en vandaar weer naar Israël.

Dat wilde ik altijd al eens lezen

We zien twee Israëlische meisjes winkel in en weer uit lopen. Het zijn Tal en Or. Tal vliegt vannacht terug naar Israël en zoekt nog wat souvenirs. Ze zijn verbaasd als ze horen dat wij zevenduizend kilometer hebben gevlogen, omdat we het Joodse volk liefhebben. “Maar wat doén jullie hier dan?”, vraagt Tal. Waarop Hans antwoordt: “Heel eenvoudig, we willen jullie een cadeau geven.” Beiden nemen de backpackbijbel aan. Tal zegt nog: “Wow, dat wilde ik altijd al eens lezen”.
In het café waar veel Israëli’s komen, krijgen we soortgelijke enthousiaste reacties. Op de menukaart staat een grote davidster en de bar is volgeplakt met Hebreeuwse stickers. David spreekt daar met Yuval en Dana. Omdat hun eten bijna wordt opgediend, houdt hij het gesprek kort. Maar als Yuval het Nieuwe Testament ziet, roept ze blij: “Die heb ik altijd al willen hebben!”

Hans raakt ook in gesprek met een Israëlisch meisje, terwijl David en Raj met een jongen aan de andere kant van de tafel praten. Het meisje heeft kort verlof van het leger en is nu hier op vakantie. Wanneer Hans haar vraagt Mattheüs 1:1 te lezen – “Het geslachtsregister van Jezus Christus, de Zoon van David, de Zoon van Abraham”, is ze onder de indruk. Met de jongen hebben we een goed gesprek, maar hij wil niets aannemen. De hele tijd zit een ander meisje met beide gesprekken mee te luisteren. Als we vertrekken, wil zij graag ook een Nieuw Testament.

Altijd onderweg

Het is opvallend hoeveel mensen we ontmoeten die de volgende dag vertrekken. Sommigen gaan terug naar Israël, anderen reizen naar hun volgende bestemming. Het Joodse volk is na honderden jaren nog altijd constant onderweg. 

Wanneer onze wegen elkaar kruisen, wijzen we hen op hun Messias als eindbestemming en rustpunt. Zoals Raj zegt: “We hebben vaak maar één kans, dan moeten we ze ook het beste geven dat we in huis hebben! Wat is er mooier dan hen de Bijbel te geven?”

Dit interview is begin 2019 met CIP gedaan