‘Volgens mij heb ik twintig jaar geleden in Ladispoli een Bijbel van jullie gehad! Ik weet trouwens zeker dat er toen veel gezinnen tot geloof zijn gekomen.’
Dat roept Klaudia Zhelezny uit als ze drie jaar geleden Christian en Geertje Stier in New York ontmoet. Hopend op een beter leven in Amerika was Klaudia ooit met haar gezin uit Oekraïne gevlucht. In de voormalige Sovjet-Unie groeide ze op zonder geloof of Bijbel. Toen hun zoon onderdook omdat hij weigerde in Afghanistan te vechten, werd hij opgepakt en gevangen gezet. Klaudia was ten einde raad en voor het eerst bad ze: “God, als U bestaat, help me dan alstublieft.” Tot haar grote verwondering werd haar zoon vrijgelaten en mochten ze het land uit. Het gezin kwam terecht in een vluchtelingenkamp in Ladispoli.
In 1989 stond een klein berichtje in het RD: Vijfduizend Russische Joden gestrand op weg naar Amerika in het Italiaanse badplaatsje Ladispoli. Vanaf juni dat jaar reisden Piet Beker en Ton Stier meerdere malen met een auto vol Bijbels, en later ook met hulpgoederen, naar deze groep Joodse mensen. En nog iets later organiseerden Piet en Nel Beker ook Bijbelstudiebijeenkomsten.
Kennissen spoorden Klaudia aan de bijeenkomsten in ‘the American club’ te bezoeken. Van christenen moest Klaudia niets hebben, maar haar zoon ging wel. “Mam, dit is precies waar je naar op zoek bent”, vertelde hij haar. “Deze mensen spreken over God en lezen in de Bijbel en daarin staat alles over ons volk.” Ze ging en kreeg een Bijbel. Tot haar verbazing vertelden deze christenen ook dat ze Joodse mensen liefhadden, omdat ze geloofden dat Jezus de Messias van Israël was. Daar kwam haar Joodse hart tegen in opstand! Ze moest het nu echt in de Bijbel onderzoeken. En zo ontdekte Klaudia dat de profetieën alleen over Jezus konden gaan. Ze besefte ook hoe groot Gods liefde was en bad: “Jesjoea, U bent mijn Messias en ik wil U mijn leven lang dienen!”
Deel dit artikel via
