Zowel orthodoxe Joden als orthodoxe christenen zien uit naar de komst van de Messias. Terwijl wij geloven dat de Heere Jezus voor de tweede keer zal komen, verwachten Joden dat hij nog moet komen. Maar dat is zeker niet het enige verschil. Het is met name dit aspect waar we in deze studie bij willen stilstaan.
In de oudste Joodse bronnen komen we twee verschillende Messiassen tegen, en wel een lijdende Messias en een zegevierende Messias. De eerste Messias is een priester, de afstammeling van Jozef, de oudste zoon van Rachel. Volgens sommigen zal hij oorlog voeren met de vijanden van Israël, maar ook lijden en uiteindelijk zelfs sterven. De tweede is de overwinnende Messias, de zoon en afstammeling van koning David. Hij zal ooit zelf als koning heersen in Jeruzalem.
Het valt goed te begrijpen dat men aanneemt dat er twee van elkaar verschillende Messiassen zullen komen. Het Oude Testament spreekt immers over twee facetten van de Messias die maar moeilijk met elkaar zijn te verenigen.
Enerzijds stelt Zacharia 12:10 dat de inwoners van Jeruzalem de Messias “zullen aanschouwen, die zij doorstoken hebben, en zij zullen over Hem rouwklagen, als met de rouwklacht over een enig kind; en zij zullen over Hem bitter klagen, zoals men bitter klaagt over een eerstgeborene”. In Jesaja wordt eveneens gesproken over een lijdende Knecht die door allen geminacht zal worden.
Anderzijds schilderen tekstgedeelten als Psalm 2:7-9 het beeld van een Messias die de heidenen zal verpletteren met een ijzeren knots en hen zal stukslaan als pottenbakkerswerk.
Daarom is het niet vreemd dat men aanneemt dat het om twee verschillende personen gaat.
De Messias is een mens
Anders dan onze visie, is in de Joodse opvatting de Messias een mens en niet God zelf. Hij is weliswaar een mens met bijzondere kwaliteiten, maar dat doet niets af aan zijn mens-zijn. Voor ons is het feit dat de Heere Jezus uit de dood is opgestaan een bewijs dat Hij de Messias is.
De Joodse auteur Pinchas Lapide schreef jaren geleden een boek over de opstanding van Christus. Hij zegt: “De opstanding behoort dus, naar mijn mening, tot de categorie van de echte, waarachtige en invloedrijke gebeurtenissen, want zonder de feiten van de geschiedenis zijn er geen daden van waarachtig geloof mogelijk”.
Lapide gelooft dat de opstanding van Jezus een historisch feit is. Het christendom zou nooit zijn ontstaan als het niet op historische feiten was gebaseerd. Toch brengt deze aanname hem niet tot de overtuiging dat Jezus ook de Messias moet zijn. Immers, zo stelt hij, in het Oude Testament lezen we ook over mensen die uit de dood zijn opgestaan. Deze mensen waren niet de Messias. De opstanding is volgens hem een oerjoods gegeven, maar níet het bewijs van Messiaanse identiteit.
Veel Lubavitcher chassiediem geloven dat hun laatste rebbe Schneerson de Messias is. Want hij was een heel bijzonder mens met veel charisma en een diepe mensenkennis. Hiervoor verwijzen zij naar de middeleeuwse Joodse geleerde Maimonides, die het als volgt verwoordde: “Denk niet dat de Messias wonderen en tekenen behoeft te verrichten, alles zal vernieuwen of de doden zal laten herleven. Integendeel, het gaat om de Thora en haar voorschriften die voor altijd geldig zijn. Niets kan daarvan afgenomen of daaraan toegevoegd worden. Als er een koning uit het huis van David opstaat die de Thora overpeinst en zich aan haar voorschriften houdt, en zoals zijn voorvader David in overeenstemming met de schriftelijke en mondelinge wet, Israël bestuurt en leidt op de weg van de Thora, de goddeloosheid wegdoet en de oorlogen des Heren voert, dan mag men gerust aannemen dat Hij de Messias is”.
Andere Joden benadrukken vooral dat hij in Jeruzalem zal regeren. Ook zij baseren zich op Maimonides die schrijft: “Als de koning van Israël erin slaagt om de tempel te herbouwen op haar oorspronkelijke plaats en de verstrooiden van Israël in het land bijeenbrengt, dan heeft hij daarmee bewezen de Messias te zijn. Hij zal dan vervolgens ervoor zorgen dat de gehele wereld de ene God zal dienen”.
Gericht op de aarde
Naar Joodse opvattingen is de verlossing door de Messias een gebeurtenis die zal plaatsvinden voor het oog van het volk Israël én voor het oog van de wereld, in het openbaar. De Messias komt om een fysiek rijk te stichten, op de aarde.
Hij zal in Jeruzalem regeren. Niet in een Jeruzalem in de hemel, maar in het Jeruzalem op de aarde. Zijn koningschap is niet geestelijk, maar zichtbaar zoals dat van David en Salomo voor hem. De tempel die hij zal herbouwen, is geen hemelse tempel, maar een aardse, waar wellicht weer offers gebracht zullen worden.
Eigen werkzaamheid
Met name bij de Lubavitcher chassiediem speelt dit aspect een rol. Zij menen dat zij door hun eigen werken in staat zijn de komst van de Messias dichterbij te brengen. Door het verrichten van goede daden en het nauwgezet houden aan de wet, komen koning Messias en het messiaanse vrederijk dichterbij. Vanuit deze opvattingen valt hun zendingsdrang te verklaren. Zij trekken stad en land door om zoveel mogelijk Joden aan te sporen om de Thora te gehoorzamen en haar voorschriften na te leven. Hoe meer Joden dat gaan doen, des te eerder zal de Messias komen.
Samenvattend kan men stellen, dat de Joden vooral de nadruk leggen op het leven nu, meer dan op het hiernamaals. Het ‘stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw’ heeft binnen het Joodse denken geen plaats. Men ziet vooral een taak hier op aarde. Vandaar ook dat men veel oog heeft voor sociaal onrecht.
Deel dit artikel via
