Het is nu ruim dertien jaar geleden dat ik kennismaakte met het werk van Stichting Israël en de Bijbel en op het kantoor ben komen werken. Wat een mooi werk. Het Woord van God, de hele Bijbel, teruggeven aan het Joodse volk. Want ook het Nieuwe Testament behoort tot hun erfgoed. Dat Joodse mensen niet enthousiast op het Nieuwe Testament zouden reageren, kon ik me nog wel voorstellen, hoewel het me regelmatig heeft verrast hoe open ze ervoor staan. Waar ik vooral van ben geschrokken, is de terughoudende tot ronduit negatieve reacties van christenen op dit werk. Vooral van hen die zeggen het Joodse volk lief te hebben.
Ik begrijp dat het Joodse volk achterdochtig is als het Nieuwe Testament of de Heere Jezus genoemd worden, door alles wat er in de kerkgeschiedenis is voorgevallen.
Ik begrijp het, al doet het me verdriet dat ze de boodschap zijn gaan zien als een ‘anti-Joodse doctrine’ of een vorm van antisemitisme. Juist daarom zou ik niets liever willen dan dat ze er werkelijk kennis mee maakten.
Maar wat ik helemaal níét begrijp, is dat christenen het negatieve beeld (onbedoeld) lijken te versterken. Dat ze vinden dat we Joodse mensen niet meer mogen ‘lastigvallen’ met het Evangelie. “We hebben al genoeg kwaad gedaan.”
Waarom willen we zo graag ‘bruggen bouwen’ en ‘vrienden zijn’, maar niet het kostbaarste wat we hebben met hen delen? Waarom wordt deze ‘kracht van God tot zaligheid’ door sommige christenen in een adem genoemd met kwaad doen?
Het is geen menselijk verzinsel of product dat wij graag aan de man willen brengen, maar een kracht van God! Het vertelt over de roepende, zoekende God de Vader, Die Zijn volk weer terug bij Zijn hart wil brengen. Dat volkje dat Hij voor Zichzelf apart heeft gezet om Zijn grote daden te verkondigen. Het gaat over de Messias, naar Wie Abraham, Mozes en de profeten reikhalzend hebben uitgezien!
DE WAARHEID DELEN
Werden de Kruistochten ondernomen om over de Heere Jezus te vertellen? Waren de nazi’s echt christenen? Was hun leer van de Arische übermensch op het Nieuwe Testament gebaseerd? Of hun wreedheid, geweld, veroveringsdrang en behoefte aan macht? Of waren de echte christenen de mensen zoals de familie Ten Boom en zovele anderen die tijdens de Tweede Wereldoorlog met gevaar voor eigen leven Joodse mensen in hun huis verborgen, verzet boden en in dit alles lieten blijken verbonden te zijn met het Joodse volk?
Of, om tot de kern te komen: waar gaat het Evangelie over? Wat leerde de Heere Jezus Zijn Joodse discipelen en ons? Wat heeft Hij voor ons en in de eerste plaats voor het Joodse volk gedaan? Als we die Waarheid niet vertellen, dan blijft de leugen regeren.
Ik kan en wil niet goedpraten wat tijdens de geschiedenis van de kerk allemaal is uitgespookt, maar het moet duidelijk zijn dat het helemaal niets te maken heeft met de boodschap van het Evangelie. Het probleem is dat we die boodschap zijn gaan vereenzelvigen met de kerkgeschiedenis en zijn gaan geloven dat we daarom de Waarheid van dat Goede Nieuws niet meer met het Joodse volk mogen delen.
Is het Evangelie antisemitisch? Integendeel: het laat zien dat God trouw is aan Zijn volk, Zijn beloften nakomt en door Zijn Zoon de weg bereid heeft tot een intieme relatie met Hem.
ONS RECHT VERSPEELD
“We hebben ons recht verspeeld”, hoor ik soms. Het Evangelie verkondigen is nooit ons recht geweest. Het is een opdracht, als eerste aan Joodse discipelen gegeven. Een deel van de kerk heeft deze opdracht ronduit slecht, met geweld en dus helemaal niet uitgevoerd en de boodschap vertroebeld en besmeurd. Zouden we er dan juist niet alles aan willen doen om dit verwrongen beeld en de leugens te ontmaskeren en de Waarheid bekend te maken? Zou de liefde van Christus ons daar niet juist toe moeten aansporen? (Zie 2 Kor. 5:14-21)
Net zoals het antisemitisme al bestond voor de oprichting van de huidige staat Israël, was er ook voor de kruistochten, de inquisitie en de Holocaust al weerstand tegen het Evangelie. In Handelingen lezen we hoe de (Joodse!) apostelen door de Sadduceeën gevangen werden genomen, omdat ze het Evangelie verkondigden. En dat deze Joodse leiders jaloers waren vanwege de invloed die de apostelen hadden en de wonderen die plaatsvonden.
Als ze door een engel uit de gevangenis zijn bevrijd en weer doorgaan met verkondigen, worden ze voor de Raad gesleept en wekken daar nog meer woede op. En dan lezen we:
“Maar er stond iemand op in de Raad, een Farizeeër van wie de naam Gamaliël was, een leraar van de wet, die in hoge achting stond bij heel het volk. Hij gaf opdracht dat men de apostelen even buiten zou doen staan. En hij zei tegen hen: Israëlitische mannen, wees op uw hoede en bedenk wat u met deze mensen wilt gaan doen. Want vóór deze dagen stond Theudas op, die zei dat hij wat was, en hij had een aanhang van ongeveer vierhonderd man; maar hij is omgebracht en allen die naar hem luisterden, zijn verstrooid en tot niets geworden. Na hem stond Judas de Galileeër op, in de dagen van de inschrijving, en hij maakte veel volk afvallig, dat hem volgde; en deze is ook omgekomen, en allen die naar hem luisterden, zijn uiteengedreven. En nu zeg ik u: Houd u ver van deze mensen en laat hen gaan, want als dit voornemen of dit werk van mensen afkomstig is, dan zal het afgebroken worden, maar als het van God afkomstig is, kunt u dat niet afbreken, opdat u niet misschien ook tegen God blijkt te strijden” (Hand. 5:34-39).
Moeten we nu, zo’n tweeduizend jaar later concluderen dat de verkondiging van het Evangelie mensenwerk is, of is het gebleken Gods werk te zijn?
De afgelopen jaren heb ik veel getuigenissen van Messiasbelijdende Joden vertaald en een aantal van hen gesproken. Wat ze met elkaar gemeen hebben, is dat ze zich nu nog meer met hun Joods-zijn identificeren. Er is een gevoel van thuiskomen. Ze zijn bevrijd van angsten of woede en hebben zelfs boosdoeners kunnen vergeven (het in Gods hand kunnen geven). Ze hebben een vrede leren kennen die alle verstand te boven gaat. En bijna altijd vragen ze ons of we hen willen helpen dit aan hun Joodse volksgenoten bekend te maken!
Deel dit artikel via
