Ik was altijd al door de symboliek van de Sederviering gefascineerd en het leek me mooi het een keer mee te maken in een orthodox gezin. Dat verlangen werd werkelijkheid.
Ik werd bevriend met een orthodox echtpaar dat hulp nodig had in hun gezin. Daar raakte ik gefascineerd door alles wat ik zag: de kostbare boeken, het zorgvuldig koosjer houden van de keuken, de speciale kandelaars en wasbekkens die door de wet zijn voorgeschreven. Terwijl ik dat alles in me opnam, begon ik me af te vragen of God me misschien een kans zou geven om mijn geloof in Jesjoea met hen te delen. Onze vriendschap groeide en hoewel we over alles en nog wat praatten, spraken we nooit over God. Totdat Pesach naderde en ik Rachel vertelde dat ik met mijn man een tournee langs verschillende kerken ging maken om de betekenis van het Joodse Pesach aan christenen uit te leggen. Die mededeling bleek de open deur waarvoor ik had gebeden.
Ben jij dan Joods?
“Ga je in kerken het Joodse Pesach uitleggen?” vroeg Rachel verbaasd. “Ja, want veel christenen hebben grote belangstelling voor de Joodse achtergronden van hun geloof.” “Ben jij dan Joods?”, vroeg ze argwanend. “Nee, maar mijn man is Joods en hoewel ik niet Joods ben, geloof ik in de Messias. Ik geloof dat mijn zonden zijn verzoend door Jesjoea, Jezus van Nazareth. Ik geloof dat Hij de Messias van Israël is.”
Een beklemmende stilte
Tot mijn verwondering raakte Rachel enorm geïnteresseerd in wat ik vertelde. “Maar”, wierp ze tegen, “Avram en ik zijn orthodox en geloven niet dat de Messias al gekomen is.” Toch bleek dit gesprek de weg te banen om soms van mijn geloof te kunnen getuigen. Tot mijn grote vreugde nodigden ze Steve en mij uit om samen met hen de Sederavond te vieren. Het was voor mij als een droom die werkelijkheid werd. Toch leek even alles op een teleurstelling uit te lopen. Tijdens een van mijn bezoeken zei Avram: “Zo, Lisa, ben je, toen je met Steve trouwde, tot het judaïsme bekeerd?” Ik vroeg me af waar hij die gedachte vandaan haalde. “Hij zal de uitnodiging wel intrekken”, schatte ik in. Ik ben immers geen Jodin, niet door geboorte en niet door bekering tot het jodendom.
“Nee”, antwoordde ik, “ik ben niet bekeerd op de manier waar jij aan denkt, maar als niet-Joodse gelovige in de Messias heb ik me bekeerd tot de God van Abraham, Izak en Jakob."
Na een beklemmende stilte vroeg hij: “Waarom vieren jullie Pesach in kerken?” Tot mijn opluchting realiseerde ik me dat Rachel hem van ons gesprek verteld moest hebben. Ik vertelde dat christenen belangstelling hebben voor de Joodse achtergronden van hun geloof. En daarmee eindigde het gesprek.
Een nog sterker verlangen
Voordat Steve en ik op de bewuste avond naar hen toegingen, hadden we afgesproken niet over ons geloof in de Messias te spreken tenzij zij ons ernaar zouden vragen. Tot onze grote vreugde werd een groot gedeelte van de avond gevuld met het beantwoorden van vragen die Rachel en Avram ons stelden! En zo werd op alle manieren mijn verlangen vervuld: ik had de gelegenheid in een orthodox gezin de Sederavond te vieren en we kregen de kans tegenover deze lieve vrienden van ons geloof te getuigen. Maar na deze Sederviering is er een ander, nog sterker verlangen in mijn hart gekomen. Nu ik de tradities van het judaïsme heb meebeleefd waarbij de Messias ontbreekt, ervaar ik sterker dan ooit Paulus’ verlangen en gebed: “Broeders, de oprechte wens van mijn hart en mijn gebed tot God voor Israël is gericht op hun zaligheid” (Rom. 10:1).
Deel dit artikel via
