Afblijven, dat is van mij!

Op zich best apart, want Gal is helemaal niet godsdienstig. Sterker nog, hij moet eigenlijk niets hebben van religie. Toch maakt deze afbeelding aan de muur hem jaloers! “Je kunt mijn gevoelens een beetje vergelijken met een kind dat speelgoed heeft waar het nooit mee speelt,” vertelt Gal, “maar als anderen ermee willen spelen, roept: afblijven, dat is van mij!”

En Gal heeft inderdaad nooit met ‘zijn Joodse speelgoed gespeeld’. Hij werd geboren in 1981 in Jeruzalem en groeide op in een niet-religieus gezin. Zijn ouders waren heel zionistisch, maar ook heel seculier. Gals grootouders van beide kanten waren immigranten uit Oost-Europa en Duitsland en destijds naar Israël verhuisd om te helpen bij de opbouw van het land.

Een doorsnee Israëli

Al op jonge leeftijd verhuist Gal met zijn familie naar een mosjav (een coöperatieve landbouwnederzetting) in Centraal-Israël. De sfeer thuis is areligieus, maar wel Joods: de feesten worden gevierd, en de familie gaat op hoogtijdagen naar de synagoge. Gal gaat weliswaar niet naar een traditioneel Joodse school, maar krijgt wel wat onderwijs over de Tenach. Ook doet hij net als al zijn klasgenootjes zijn bar mitswa. ‘Ik was een doorsnee Israëlisch jongetje,” zegt Gal, “dat meedraaide met de gewoonten, keurig mijn tekstjes leerde voor mijn bar mitswa, zonder te weten waarop ze zijn gebaseerd. Iedereen deed het, dus ik ook.”

En net als zoveel Israëli’s doet Gal na zijn middelbare school een zogeheten maatschappelijk jaar, waarna hij in 2001 weer net als iedere Israëli in militaire dienst gaat. Zijn dienstjaren verlopen relatief rustig. Behalve de gebruikelijke, zijn er geen extreme spanningen. De Eerste Libanonoorlog is achter de rug en Gal zwaait kort voor de Israëlische terugtrekking uit Gaza af. Na drie dienstjaren gaat Gal een jaar werken om daarna wederom te doen wat zoveel andere jongeren doen: de wijde wereld in.

Backpacken

Gal is een outdoor liefhebber, dus zijn reisdoel wordt Nieuw-Zeeland en daarna Australië. De meeste Israëli’s kiezen voor Zuid-Amerika, of voor India waar ze op zoek gaan naar innerlijke rust en spiritualiteit. “Maar ik had geen behoefte aan oosterse religies en spirituele ervaringen”, aldus Gal, “maar terugkijkend is mijn reis wel zeer spiritueel geweest. Meer dan ik ooit tevoren had kunnen bedenken.”

In Nieuw-Zeeland logeert Gal bij diverse mensen die zich hebben aangesloten bij HIT (Hosting Israeli Travelers). Hij voelt zich heel welkom en is onder de indruk van de gastvrijheid. Maar vooral van de liefde van de gastgevers voor het Joodse volk. “Israëli’s zijn over het algemeen vrij argwanend,” vertelt Gal, “en ook niet gewend om met liefde en vertrouwen tegemoet te worden getreden.”

Halverwege zijn reis in het land van de Kiwi’s komt Gal terecht bij een christelijk stel. Ze spreken een klein beetje Hebreeuws, vertellen over hun liefde voor de God van Israël en zijn ook heel open over hun geloof in Jezus Christus.

Gal: “Tijdens de rondleiding door hun huis viel mijn oog op een afbeelding van de Tien Geboden in het Hebreeuws. Ik wist dat ze niet Joods waren, dus wát deden mijn geboden aan hun muur. Die hoorden bij mij aan de muur te hangen, ging het door me heen. Een soort jaloers gevoel bekroop me. Deze christenen, die Israël en het Joodse volk liefhadden, zorgden ervoor dat ik ging nadenken. Wat maakte mij Joods? Niet Israëlisch, maar Joods! Ik voelde ook een soort gemis en begon vragen te stellen over hun geloof. Steeds meer werd ik geconfronteerd met mijn zonden, en ik ontdekte dat ook ik vergeving nodig had. De verloren zoon moest terug! Uiteindelijk heeft dit echtpaar een belangrijke rol gespeeld op mijn weg naar de Heere Jezus. Ze hebben het zaadje van het Evangelie geplant en het is hen gelukt om mij, zoals Paulus schrijft in Romeinen 11:14, jaloers te maken op hun geloof.”

Gal reist verder en belandt bij weer een ander HIT-adres. Zijn gastvrouw krijgt in de gaten dat hij belangstelling heeft voor het Evangelie en geeft hem een paar boeken, waaronder ‘Jezus was een Jood’.
“Ik kende de naam, maar wist weinig van Hem,” vertelt Gal, “behalve dat Hij voor de christenen was en niet voor de Joden.”
Op uitnodiging van zijn gastvrouw gaat hij zelfs mee naar een kerkdienst. En dat is een grote verrassing voor Gal. In Israël denkt men bij kerk aan een mooi gebouw, met een toren, soms beelden, enzovoorts. Deze dienst is tot Gals grote verbazing in een gymzaal, met een podium en klapstoeltjes. Hoewel hij het een prettige bijeenkomst vindt, heeft Gal toch diep in zijn hart een gevoel van verraad. Ben ik nu niet heel erg onjoods bezig?

Al toerend langs vele prachtige plekken heeft Gal met diverse mensen gesprekken over de Heere Jezus en het geloof. Uiteindelijk krijgt hij van een echtpaar in Nelson zijn eerste Hebreeuwse Nieuwe Testament. Gal: “Ik herkende zoveel plaatsen in de Bijbel en het voelde zo vertrouwd. Het hele Nieuwe Testament ademde joodsheid. Maar wat vooral bij me binnenkwam, was de liefde van Jezus voor mijn volk. Dit was geen christelijk boek, maar 100 procent Joods!”

“Uiteindelijk heb ik in Sydney de Heere Jezus aangenomen als mijn Verlosser,” vertelt Gal verder, “en ben ik ook daar gedoopt. Ik keerde terug naar Israël als volgeling van Messias Jezus. Maar ook met het idee dat ik de enige Jood in heel Israël was die Messias Jezus had gevonden. Gelukkig weet ik intussen beter, want er wonen duizenden Messiasbelijdende Joden in mijn land. En het worden er ook steeds meer. Inmiddels is het me ook helemaal duidelijk wat me Joods maakt, want dat is namelijk Jezus Christus! Ik ben mijn joodsheid niet kwijt nu ik in Jesjoea als mijn Messias geloof. Integendeel, ik ben nu compleet Joods.”

Gal wil nu niets liever dan getuigen van Jezus Christus en het Evangelie delen met zijn landgenoten, want zegt hij: “God is nog niet klaar met Zijn volk. De Israëliërs zullen op een dag Jezus Christus aannemen en dan zal het volk tot een zegen zijn voor de wereld.”