Psst… wie is Jesjoea?

Moti ziet in 1984 in Haifa het levenslicht en groeit op als enig kind in een Marokkaans-Joods gezin. Tot zijn twaalfde jaar wordt hij seculier opgevoed, maar dat verandert als zijn vader besluit om orthodox te worden. Vanaf die dag gaan ze samen naar de synagoge en leert Moti hoe je als religieuze Jood dient te leven. Maar niet voor lang, want op zijn veertiende zegt hij het synagogeleven en de religie vaarwel.

Wegwezen!

Net als elke Israëliër moet ook Moti in dienst. Precies één week voor de Tweede Libanonoorlog in 2006 zwaait hij af. Hij heeft schoon genoeg van de constante oorlogs- en terreurdreiging en besluit Israël te verlaten. Amerika lonkt om daar zijn grote droom waar te maken: fotograaf worden. Eenmaal in New York gaat Moti naar de fotoacademie, en om wat bij te verdienen aan de slag bij een pizzeria als mashgiach, toezichthouder op de Joodse spijswetten (kasjroet).
Moti: “Naast mijn opleiding werkte ik dus als kasjroet-inspecteur in een restaurant. Het ging me goed en alle ingrediënten voor een geweldig leven waren binnen handbereik: geld, vrouwen, alcohol, drugs en feesten. Aan de buitenkant leefde ik The American Dream, maar van binnen was alles grijs en leeg.”

Een wonderlijk gesprek

Op een dag komt een man de pizzeria binnengelopen. In het Hebreeuws vraagt hij of hij naar het toilet mag. Moti is verbaasd dat de Amerikaan, Rory genaamd, zijn taal spreekt en benieuwd hoe dat komt. “Ik ben christen en ik hou van Israël”, zegt Rory, “en van de Israëliërs. Ik zou zelfs willen sterven voor Israël.” Moti kijkt hem verbaasd aan: “Wow! Ik ben een Israëliër en heb gediend in het leger. Maar ik wil pertinent níet sterven voor Israël en ben juist zo ver mogelijk weggegaan.” Moti vindt het absurd dat deze New Yorker zoveel van Israël houdt.

Dan ontstaat er een wonderlijk gesprek tussen de twee mannen:
“Zeg eens, Rory, zou jij als christen het Joodse volk juist niet moeten haten, omdat wij Jezus hebben gedood?”
Waarna Rory antwoordt: “Zeker niet. Want dat hebben wij allemaal gedaan.”
“Ik ook? Wil jij nu beweren dat ík ook Jezus heb gedood!”, luidt Moti’s wedervraag.
“Moti, we zijn allemaal zondaren”, vervolgt Rory, “en we zitten allemaal in hetzelfde schuitje.”
“Stop maar”, zegt Moti weer, “probeer je mij nu te bekeren tot het christendom. Kansloze missie! Christenen geloven bijvoorbeeld dat Jezus uit de dood is opgestaan, maar in mijn Joodse Bijbel staat dat alleen Abraham rechtstreeks naar God is gegaan.”
“Abraham? Zeker weten, Moti?”
“Denk jij dat ik dat mis heb? Ik ben een Israëliër, ík spreek Hebreeuws en heb de Tenach gelezen in die taal!”
Hierna haalt Rory zijn Bijbel tevoorschijn en laat Moti de passage lezen over Elia, die rechtstreeks naar de hemel gaat. Niet Abraham dus. Moti valt stil!

Geprikkeld

“Die dag kwam ik geïrriteerd thuis”, vertelt Moti. “Het was toch belachelijk dat een heiden, een niet-joodse christen (en ik spuugde op de grond bij het uitspreken van dat woord) meer wist over mijn Bijbel dan ik als Jood! Ook meer wist over de Messias dan ik. Dat kon echt niet… en ik besloot om de Bijbel zelf te gaan lezen! Ik opende de Tenach en kwam toevallig (!) terecht in Jesaja 53.”

Via-via komt Moti in contact met mensen van Chosen People Ministries. Zij nemen hem mee naar een messiaanse gemeente, alhoewel hij dat niet beseft.
Moti: “Ik kijk rond in deze ‘synagoge’ en zie jongens en meisjes, Joden en niet-Joden. Plotseling zegt een man: ‘Jesjoea, zegen ons!’ Ik draai me om naar de vriendin naast me en vraag: ‘Hé, psst, wie is Jesjoea?’ ‘Dat is Jezus’, zegt ze. Ik spring op en schreeuw: ‘Wat! Ben jij gek geworden? Waarom heb je mij op sabbat hiernaartoe gebracht? Híer hoor ik niet te zijn!”

Waarom zo bang?

Op een dag hoort Moti dat er een heel beroemde rabbijn in New York is. Oké, denkt hij, ik heb nu diverse profetieën over de Messias gelezen, en ook het een en ander over Jesjoea. Nu ga ik aan deze rabbijn vragen hoe het nu zit met het Nieuwe Testament, en met Jesjoea. Hoe past Hij in het geheel?
Zodra de rabbijn de woorden ‘Jesjoea’ en ‘Nieuw Testament’ hoort, wordt hij heel ernstig, en vraagt hij aan Moti wie hem over Jesjoea heeft verteld. “Niemand”, antwoordt Moti, “Ik heb over Hem gelezen.” Vervolgens pakt hij het Nieuwe Testament uit zijn tas.
De rabbijn grist het uit Moti’s handen en gooit het opzij: “Waag het niet dit boek aan te raken, kom er zelfs niet in de buurt!” Want volgens deze rabbijn vertegenwoordigt dit boek al het kwaad in de wereld, de pogroms, de Inquisitie en zelfs de Holocaust.
Enigszins onthutst vertrekt Moti weer, maar het laat hem niet los waarom het Nieuwe Testament zo’n sterke reactie bij de rabbijn oproept. Als je zo zeker bent van je zaak, waarom zou je dan bang zijn voor dit Boek?

De extreme reactie van de rabbijn en Moti’s onbegrip hierover prikkelt hem juist om door te gaan met het lezen van het Nieuwe Testament. Wat is er mis mee? Want hij leest over Jesjoea’s leefwijze, en over Zijn liefde voor het Joodse volk. Maar ook over hoe Hij omgaat met Zijn tegenstanders en de religieuze leiders in die tijd. Corrigerend, maar altijd liefdevol. Na lang onderzoek weet Moti het zeker: Jesjoea is de beloofde Messias van Israël!

Wat zal iedereen blij zijn!

Na zijn bekering keert Moti terug naar Israël om daar te vertellen over de Messias. Want Israël moet toch weten wie Jesjoea is! Hij wil getuigen hoe Jesjoea zijn leven heeft veranderd. Wat zal iedereen blij zijn! Toch niet helemaal… Moti’s moeder is in paniek en zijn vader denkt dat hij gehersenspoeld is en bidt zelfs het Kaddisj (rouwgebed) voor zijn zoon. Moti krijgt te maken met afwijzing door familie en vrienden, met haat en zelfs doodsbedreigingen. De prijs voor menig volgeling van Jesjoea in Israël!

Maar Moti weet nú wie Jesjoea is en kan daarover niet zwijgen. “Want”, zegt hij, “Jesjoea is het beste wat me is overkomen en ik wil Zijn boodschap delen in mijn land. Zwijgen over Hem is geen optie. Jesjoea mag níet het best bewaarde geheim in Israël blijven!”

Bron o.a.: Getuigenis van Moti, 2018, Drachten; youtube.com/watch?v=AK0tGG8VmzE; One for Israel;