Waar zijn de Bijbels?

Ooit was het Johns grote droom om te wonen in New York en daar naam te maken als illustrator en designer. Het wonen in New York is gelukt, maar de flitsende carrière in de kunst- en designwereld niet. God had namelijk andere plannen met John. Hij is nu verbonden aan The International Board of Jewish Missions, en voorganger van de Shalom Baptist Church. Wekelijks reist hij richting Brooklyn, want John wil “niets liever dan aan Joodse mensen een Bijbel geven. Hierin kunnen ze lezen over hun geschiedenis én toekomst. Immers, Israël is toch Gods barometer en tijdklok.”

Christusmoordenaars?

John is katholiek opgevoed: “Thuis spraken we zelden over het geloof, dus ik wist bijna niets over Jezus.” Zijn familie komt oorspronkelijk uit Oost-Europa en Duitsland: “Mogelijk verklaart dat mijn belangstelling voor het Joodse volk en de Holocaust. Al zie ik het nu meer als Gods voorbereiding op Zijn plannen met mij.”
John vertelt verder: “Ik had veel Joodse vrienden, en in mijn studietijd ging ik ook mee als begeleider in een kamp voor Joodse kinderen uit New York. Ik herinner me nog goed hoe eens een Joods jongetje aan mij vroeg: ‘waarom noemen jullie ons christusmoordenaars?’ Ik schrok ervan, het was voor mij de eerste keer dat ik van een Jood hoorde hoe ze over christenen dachten. Mijn Joodse vrienden hadden me deze vraag nooit gesteld.”

Op het nippertje

Na de kunstacademie verhuist de jonge John met hooggespannen verwachtingen en zijn portofolio naar New York. Hier moet het gaan gebeuren, want alle toonaangevende designers zijn te vinden in The Big Apple. John voelt zich als een vis in het water; hij houdt van het stadsleven en de bruisende kunstenaarsscene. Maar na een feestje gaat het mis, want John belandt met een zware alcoholvergiftiging op de intensive care. De artsen vechten voor zijn leven en hij overleeft op het nippertje.

Deze ervaring zet John stil: “Ik was er bijna niet meer geweest! Het riep zoveel vragen op. Wat, hoe, waarom, waar ga je naartoe als je sterft. Ik besloot de Bijbel te gaan lezen, die ik ooit van een vriendin had gekregen. En dit bewijst meteen hoe belangrijk het is om, wanneer mogelijk, iemand een Bijbel te geven! Ik kon hem nu zo pakken.”

Geen Bijbels

John vindt de Bijbel een moeilijk Boek: “Ik was er ook niet mee opgegroeid, want in een katholieke omgeving is bijbellezen niet zo gebruikelijk.” Omdat hij zich echt in de Bijbel wil verdiepen, gaat John naar een bijbelstudieavond van een katholieke kerk. “Ik zie mezelf nog staan, de zaal rondkijkend. Nergens zag ik een Bijbel, zelfs niet één.” Dan maar de Lutherse kerk proberen, dacht hij. “Maar ook hier hetzelfde verhaal: veel mensen, maar geen Bijbels.”

Verlangend

Het is juli 1990 als John op straat een flyer krijgt van All Nations Bible Baptist Church. “Ik vertelde de dame dat ik al een tijdje op zoek was naar een bijbelstudiegroep, waarna ze me direct uitnodigde voor diezelfde avond. Maar ja, als katholiek naar de baptisten…!”
John besluit om toch te gaan, en “weet je wat direct opviel toen ik binnenkwam: op elke tafel lag een Bijbel. Die avond sprak men over vergeving van zonden. John: “Mijn zonden vergeven door Jezus. Nooit over gehoord! En ook: als je in Hem gelooft, dan héb je eeuwig leven. Ook dat was nieuw voor me. Samen lazen we 1 Johannes 5:13: ‘Deze dingen heb ik geschreven aan u die gelooft in de Naam van de Zoon van God, opdat u weet dat u het eeuwige leven hebt en opdat u gelooft in de Naam van de Zoon van God.’ Toen hierna de oproep kwam om je leven aan Jezus te geven, ging mijn hand direct omhoog!”

Vanaf die dag wil John het evangelie delen met anderen, en vooral met Joodse mensen. Mede daarom woont hij een conferentie bij van The International Board for Jewish Missions (IBJM) van Jacob Gartenhaus. Deze Joodse broeder (1896-1984), zelf opgegroeid in een orthodox gezin, kwam tot geloof door het lezen van Jesaja 53.

Na de conferentie is het voor John duidelijk: God wil hem inschakelen bij de evangelieverkondiging aan Zijn volk. John: “In 2000 ben ik met mijn gezin verhuisd naar New York City. Vanuit onze thuisgemeente in de wijk Queens hebben we onder meer outreaches onder het Joodse volk opgezet. De afgelopen jaren is dat werk gegroeid en zeer gezegend door de Heere.

Vandaag wonen er in New York zo’n 1,5 miljoen Joden, en ze nemen in aantal toe. Twee derde van hun groei komt voor rekening van de twee orthodoxe wijken in Brooklyn: Borough Park en Williamsburg. Het aantal Joden in Borough Park, waar veel leden van de Bobov-beweging wonen, is sinds 2002 toegenomen met 71 procent. Voor Williamsburg, de thuisbasis van de streng religieuze Satmar-joden, is het groeicijfer 41 procent. Ook in Noord-Manhattan en de Bronx groeit het aantal Joodse bewoners (bron: NIW).

De kracht van de Bijbel!

“De Bijbel is Gods Woord”, aldus John, “het heeft mij naar Hem geleid. Dat prachtige Boek, waarin we God leren kennen en wat getuigt van Jezus de Messias, mogen we toch niet Israël onthouden?”
Bij zijn boekentafel ontmoet John veel Joodse mensen, “en altijd weer is er die verbazing als we zeggen dat we de Bijbel juist aan hen willen geven, omdat we zo dankbaar zijn voor hun Joodse Boeken. En vaak is er ook ontroering als we vertellen hoe geliefd ze zijn. Dat zijn Joden niet gewend!”

Een gesprek met een ultraorthodoxe Jood blijft moeilijk. Soms lukt het als hij alleen is, maar met anderen erbij meestal niet. De sociale controle vanuit de gemeenschap is heel groot.
John is dan ook erg blij met het Jiddische Mattheüsevangelie, een klein boekje dat lijkt op een gebedenboek en snel valt weg te stoppen in de jaszak.

“En eenmaal in het bezit: Onderschat dan niet de kracht van de Bijbel”, aldus John, “want elk woord van God kan je brengen bij Jezus de Messias. Ook helpt Gods Woord om de leugen van de waarheid te onderscheiden, iets wat het Joodse volk (en ook wij) wellicht nog hard nodig zal hebben. Want er komt nog een tijd van misleiding en ‘grote benauwdheid’ voor Israël, en ook over deze periode geeft de Bijbel veel uitleg.
Laten we dus met vereende krachten doorgaan met de bijbelverspreiding onder het Joodse volk. Zodat ze nooit kunnen zeggen: Waar waren de Bijbels?”