De donkere weg naar het Licht

“Mam, volgens mij kan ik beter dood zijn, want mijn leven is zo zinloos. Waarom zou ik nog langer lijden?” Deze woorden sprak de vijftienjarige Ilan tegen zijn moeder. Ze moeten haar ongetwijfeld diep hebben geschokt, want dit wil je toch niet horen van je kind.

Maar moeders antwoord laat ook Ilan verschrikt opkijken: “Denk jij dat het beter is als je nu sterft? Dat het definitief over-en-uit is en er dan helemaal niets meer is?” Kan ik dan na mijn dood op een nog slechtere plek terechtkomen, dacht Ilan, het is nu al zo zwaar. De woorden van zijn moeder komen binnen en laten hem (nog meer) nadenken over de zin van zijn leven.

Alles beu

Ilan is een verlegen jongen, die op school niet goed kan meekomen. Behalve met wiskunde, blinkt hij nergens in uit. “Daarvoor deed ik ook niet echt mijn best”, vertelt Ilan, “en dat gold ook voor mijn spaarzame vrienden. Wat natuurlijk ook weer niet bijdroeg aan goede schoolresultaten.” Zijn cijfers zijn op een gegeven moment zo slecht dat hij de middelbare school moet verlaten en het advies krijgt om te switchen naar een praktijkopleiding.

Daar zit hij dan: vijftien jaar, zonder school, geen doel, nauwelijks hobby’s en bijna geen vrienden. Voor de tiener Ilan breekt een sombere tijd aan: “Ook al zou ik nog honderd jaar leven; het leek allemaal zinloos. Vaak dacht ik erover na om een einde te maken aan mijn leven, maar dat durfde ik toch ook niet echt. Ik had genoeg van alles en iedereen.”

Twee geloven …

Ilan is opgegroeid in een gezin met een christelijke moeder, afkomstig uit Finland, en een Israëlische vader. “Over de Heere Jezus wist ik nauwelijks iets. Mijn moeder sprak wel over Hem, maar dat is nooit echt geland bij mij. Mijn vader was een seculiere Jood, geboren in Jeruzalem, met wortels in Iraaks Koerdistan. Op hoogtijdagen, zoals bijvoorbeeld Jom Kippoer, bezocht hij de synagoge, maar meer ook niet. Mijn ouders deelden dus niet hetzelfde geloof. Wel ging mijn vader regelmatig mee naar de gemeente van mijn moeder. Of hij wellicht daar toch nog iets heeft opgepikt van het evangelie, kan ik je niet zeggen. Maar wie weet, wacht me straks in de eeuwigheid bij de Vader nog een bijzondere verrassing!”

Televisie-slapen-televisie

Na het advies om een andere opleiding te gaan volgen, besluit Ilan om helemaal niet meer naar school te gaan. Hij brengt zijn dagen door met televisie kijken, tot diep in de nacht, en met slapen tot halverwege de dag. Was hij al depressief; het werd er zo niet veel beter op. Lange, lege dagen, met als enige afleiding de beeldbuis. “In die tijd waren er maar een paar televisiekanalen. Doordat de meeste Israëlische televisiestations rond middernacht stopten, kwam ik terecht bij Middle East TV. Ik volgde alles, tot aan het laatste programma, en dus ook The 700-Club.”

Dit programma bestaat al sinds 1966. Ze bespreken allerlei Bijbelse onderwerpen, maar er is ook veel ruimte voor getuigenissen van gelovigen. Ilan: “Ik hoorde allerlei verschillende levensverhalen. Hoe het leven van deze mensen soms heel drastisch was veranderd. Maar ze hadden allemaal één ding gemeen. Ze vonden hoop en troost nadat ze hun leven hadden overgegeven aan een Persoon die Jezus Christus heette.” Hoop en troost vinden, dat trok Ilan aan als een magneet. Aandachtig luisterde hij naar de presentator die via het tv-scherm vertelde dat Jezus de Zoon van God was, en 2000 jaar geleden door God naar deze wereld was gezonden om af te rekenen met het menselijke probleem: de zonde. Ilan hoorde de presentator zeggen dat Jezus het ultieme Offer was. Geen ‘tijdelijke’ oplossing, zoals de dierenoffers, maar voor altijd. En de presentator zei ook: Als je in Hem gelooft, dan word je nooit meer gescheiden van God. Nu niet, maar ook niet na je dood.

En zo bad ik

Is dat alles, dacht Ilan, alleen maar in Hem geloven? En toen riep de tv-host vervolgens de kijkers op om dit gebed te bidden: ‘Heere Jezus, ik weet dat ik een zondaar ben, ik weet dat U zoveel van mij hield dat U bereid was Uw leven voor mij te geven en dat U stierf om mijn zonden weg te nemen. Ik vraag U om mijn zonden te vergeven en de Heer van mijn leven te worden. Hier is mijn leven!"

Ilan: “Dat bad ik dus mee, want ik verlangde zo naar verandering, hoop en troost. En wat had ik te verliezen? Na mijn gebed was er geen ‘spectaculair’ omslagmoment, maar wel een rustgevende zekerheid dat mijn gebed was gehoord en verhoord. Ik wist op dat moment eigenlijk niets, maar wél dat Jesjoea Gods Zoon en de Messias van Israël was!”

De knop om

Toch ging er bij Ilan wel een knop om, of eigenlijk uit, “want mijn televisie ruilde ik in voor de Bijbel. Van mijn moeder kreeg ik een Nieuw Testament en ik begon gewoon bij Mattheüs 1. Ik had een niet te stillen honger naar Gods Woord en vulde nu mijn dagen met lezen.” Heel langzaamaan drong de waarheid tot Ilan door: Jesjoea wil voor mij zorgen en Hij wil niets liever dan mijn Houvast zijn! En ja, ik héb een reden om te leven, namelijk voor Zijn glorie en om Zijn evangelie door te geven aan anderen. Voor Jezus ben ik goed genoeg en Hij houdt van mij zoals ik ben. Pas na een jaar durft de schuchtere Ilan ook de stap te zetten om naar een gemeente te gaan. Het heeft nog een paar jaar geduurd voordat hij zijn leven weer op de rit had. Maar hij heeft in die jaren wel alle (soms moeilijke) stappen gezet samen met zijn Messias. In Hem ervaart Ilan nu een vrijheid, rust en vrede die ‘alle verstand te boven gaat’ en geniet hij elke dag van het leven in Zijn licht. ‘Ik ben het licht der wereld; die Mij volgt, zal in de duisternis niet wandelen, maar zal het licht des levens hebben’
(Joh. 8:12b).