In het boek ’10 Joden, 1 Messias’ staat het getuigenis van Abigail. Ze beschrijft welke gevolgen het voor haar heeft gehad om als militair te dienen bij de grens met Gaza. Wat doet de huidige oorlog met haar? Krijg een indruk van haar leven sinds 7 oktober 2023.
Op vrijdag 6 oktober 2023 hadden we een geweldig fijne sabbatmaaltijd bij mijn oma thuis. Mijn beste vriendin van vroeger, die ik zeven jaar niet had gezien, was er ook. We hadden interessante gesprekken over de bediening onder moslims. Dat was geen toeval, geloof ik.
Die avond, na de sabbatmaaltijd, kwam mijn vriendin bij ons logeren. Omdat we elkaar zo lang niet gezien hadden, zaten we tot diep in de nacht te praten.
Plotseling ervoer ik iets dat ik het beste kan beschrijven als een soort geestelijke aanval. De rillingen liepen over mijn rug en ik had het gevoel dat er iemand in de kamer was. Ik bad in de naam van Jezus. Later begreep ik dat ik niet de enige was die zo’n aanval had ervaren.
Zaterdagochtend 7 oktober
Na een erg kort nachtje word ik wakker gemaakt door mijn zoontjes. Ik begin ontbijt te maken en maak me klaar om naar de samenkomst te gaan.
“Heb je de berichten van je familie gezien?”, vraagt mijn man. Verbaasd loop ik naar mijn telefoon en begin te lezen. Mijn hart staat stil. Vanaf dat moment blijven het nieuws en de berichten binnenstromen.
“Ik kan het niet geloven! Dit is precies waar we ons tien jaar geleden op voorbereidden toen ik diende aan de grens met Gaza”, zeg ik geschokt. Naarmate de uren verstrijken, dringt langzaam de omvang van de aanval tot ons door (tenminste, dat denken we; het zal bijna een maand duren voordat we volledig begrijpen wat er echt is gebeurd).
In de weken daarna ervaar ik momenten van posttraumatische stress, maar ik vecht ertegen omwille van mijn twee kinderen. De constante strijd in mij is zo uitputtend, zo slopend. Ik voel me steeds angstiger, ongeduldiger, bozer. En het lijkt alsof iedereen om me heen ook zoiets ervaart. Hoe ga je om met je persoonlijke trauma en pijn terwijl iedereen om je heen worstelt met zijn eigen trauma en pijn? Deze pijn heeft zoveel lagen.
Ik was ooit soldaat op de basis die tijdens de aanval is afgebrand. Meiden die in dezelfde eenheid dienden als ik, zijn nu ontvoerd of vermoord. Mijn beste vriendin uit mijn militaire diensttijd komt uit Kibboets Be’eri; een van de plaatsen die op 7 oktober het zwaarst getroffen werd. Haar familie leeft gelukkig nog, maar hun leven is voorgoed veranderd en hun vrienden en huis zijn weg. Ik ben nu moeder van een 9 maanden oude jongen.
De kleine Kfir werd ontvoerd naar Gaza toen hij pas 10 maanden oud was. Hoe kan een moederhart dit verwerken? De broer van mijn beste vriend heeft net zijn beide benen verloren tijdens gevechten in Gaza. Het voelt als te veel om te dragen en ik ben maar één traan in deze zee van verdriet.
Ik begrijp het
Soms heb ik het gevoel dat mijn ervaringen uit het verleden op een bepaalde manier kunnen helpen. Misschien is er iemand die gewoon ‘ik begrijp het’ moet horen. Maar wat er op 7 oktober is gebeurd, lijkt op de slechtste oorlogsfilm die je ooit hebt gezien. Een script dat niemand zou schrijven. Als het verfilmd zou worden, zouden de mensen denken dat de helft verzonnen was. Dus hoe kunnen mijn ervaringen en relatief ‘kleine’ trauma's iemand helpen? Misschien telt mijn ‘ik begrijp het’ een beetje mee, omdat ik als Israëlische Jodin ooit in oorlogstijd als soldaat diende op een basis aan de grens met Gaza.
Wanneer de realiteit zo onwerkelijk is en er geen woorden zijn om je gevoelens uit te drukken, is het hebben van Iemand om naar (op) te kijken een enorme troost. Bij Jezus wordt een traan een gebed, woorden zijn niet nodig.Hij begrijpt het. Hij kent de afloop van dit alles. Hij heeft de controle niet verloren. God is mijn enige troost, mijn enige hoop en de Enige die mij volledig begrijpt.
Deel dit artikel via