Toen generaal Eisenhower in 1945 de Joodse kampslachtoffers zag, zei hij: “Leg alles vast, zorg dat er getuigen zijn, want ooit zal iemand zeggen dat dit nooit is gebeurd”. De Amerikaan heeft zo gelijk gekregen! Ondanks dat de Holocaust één van de best gedocumenteerde gebeurtenissen is uit de geschiedenis, met een overvloed aan bewijzen, bestaat er al jarenlang een breed netwerk van Holocaustontkenners. Volgens het rapport van het Joods Wereldcongres is het aantal Holocaustonkenners enorm toegenomen. Veelzeggend is dat dit rapport onderdeel was van hun ‘We remember’-campagne, bedoeld om het bewustzijn over de Holocaust te vergroten.

Nieuwe Joden

Hoe onvoorstelbaar ook, maar na 1945 is er nauwelijks aandacht voor de Joden. De serie Holocaust in 1978-79, en later ook Shoah, zorgde voor een kentering. Beide laten de uniekheid van de Holocaust zien en geven inzicht in het industriële karakter van de massamoorden. Er is een enorme inspanning geleverd om de Joden op te sporen, te vervoeren en te doden in ‘moordfabrieken’. Het Joodse leed wordt bespreekbaar en men krijgt oog voor wat hen is aangedaan. Het woord Holocaust wordt synoniem met de uitroeiing van de Joden tussen 1939 en 1945. Maar vandaag zien we een groeiende groep die zich presenteert als de ‘nieuwe Joden’. Te pas en te onpas wordt de term Holocaust gebruikt door mensen die menen slachtoffer te zijn van geweld of onrecht.

De Palestijnen zijn gretige gebruikers van de terminologie. Gaza heeft volgens hen de kenmerken van een concentratiekamp en in dit scenario vervullen de Israëli’s dan de rol van kampbeul. Veel Palestijnen geloven (leren) dat de Shoah een verzinsel is van de Joden, onder andere om de wereld te overtuigen van hun recht op Israël. Wonderlijke denkbeelden, die worden gevoed door dubieuze documentaires van hun eigen ‘staatstelevisie’. Maar de Palestijnen in Israël worden niet opgejaagd, uitgehongerd, vermoord of vergast, maar maken deel uit van de maatschappij met een vertegenwoordiging in het parlement.

Over de rug van Joods leed

Surfend op het web lees ik over de stille, de inheemse en natuurlijk de zwarte holocaust. Slavernij is verwerpelijk, maar het doel hiervan is niet de systematische vernietiging van de slaven. In tegendeel, over het algemeen probeerden de slavenhouders, uit winstbejag, hun slaven zo lang mogelijk in leven te houden. Dat was destijds voor de Joden wel anders. Maar het kan nog erger. Op Facebook proberen veganisten de vleeseters ervan te overtuigen dat de consumptie van dieren verkeerd is. De boodschap wordt kracht bijgezet door de bio-industrie te vergelijken met de Holocaust. In beide gevallen (!) gaat het immers om een weerloze groep die door een machtige meerderheid wordt onderdrukt. Enkele jaren geleden lanceerde dierenrechtenorganisatie PETA de campagne ‘Holocaust op je bord’. Bij de expositie werden foto’s van vernietigingskampen naast foto’s van de bio-industrie tentoongesteld. Want voor alle varkens zijn mensen immers nazi’s! Zo kunnen we vandaag ook het ‘Auschwitz-dieet’ volgen of vinden we bij een foto van uitgemergelde Joden een advertentie voor vermageringspillen: ‘... de vermageringspillen van Mengele doen ook wonderen voor jou!’ Onderaan de foto staat vervolgens nog: ‘Er waren geen dikke mensen in Buchenwald!’ Wat beweegt mensen toch om zo mee te liften op het Joodse leed? Of is het ‘twee vliegen in één klap’ en wil men met de uitholling van het begrip Holocaust ook het Joodse bestaansrecht uithollen?