Het maakt ons altijd blij als we lezen over de verspreiding van Bijbels onder het Joodse volk. Dozen vol zijn er in de loop der jaren verspreid en wat een zegen heeft dat teweeggebracht! Ons verhaal over die éne Bijbel leek me daarom niet zo belangrijk. Maar onafhankelijk van elkaar drongen twee broeders erop aan om ons verhaal te delen.

Het is alweer een tijdje geleden. Wij zouden weer een reis naar Israël maken en ik wilde graag voor de eigenaar van ons eerste onderkomen een Hebreeuws-Engels Oud en Nieuw Testament meenemen. Ik belde het kantoor van Israël en de Bijbel en na een kort gesprek stelde de medewerkster voor om Hebreeuws-Jiddische uitgaven mee te nemen. Zo gebeurde het. Eigenlijk vond ik het diep in mijn hart maar niks en had ik toch liever Hebreeuws-Engelse exemplaren gehad.

Eenmaal in Israël liep het heel anders dan ik gedacht had. De eigenaar van het appartement zagen we slechts even vluchtig bij het in- en uitchecken. Het was duidelijk dat de Bijbels niet voor hem bestemd waren. De volgende overnachtingsplek was een kibboets waar ik ook geen enkele kans zag de Bijbels aan te bieden. Het leek erop dat we ze voor niets hadden meegenomen.
Maar de hemelse Regisseur bleek een heel ander plan te hebben.

Onze laatste bestemming was een hotel in Jeruzalem. We kwamen op vrijdag aan. De volgende dag, op sjabbat, wandelden we ’s morgens door een uitgestorven Jaffastraat. Ineens kwam daar een Joodse man op ons af. Keppeltje op, wat nerveus om zich heen kijkend. “Weet u hoe laat het is?”, vroeg hij en meteen daarachteraan: “Zijn jullie christenen?” Na ons ‘ja’ wees hij tot onze verrassing naar mij en vroeg: “Vertel me daar eens meer over”. Omdat hij zich buiten zo slecht op zijn gemak voelde, stelden we voor om in ons hotel af te spreken. Om vijf uur zou hij daar zijn. We waren eigenlijk helemaal perplex. Een orthodoxe Jood die zelf naar ons toegekomen was. De hele dag dwaalden we door Jeruzalem. Zou hij echt komen? Hoe moesten we hem over ons geloof vertellen en dan ook nog in het Engels?

Om kwart voor vijf stonden we al voor ons hotel te wachten. Precies om vijf uur kwam hij eraan. Er ging toch even een schok door ons heen. Hij was het echt! Eenmaal in onze hotelkamer vertelde hij dat hij uit Mea Shearim kwam, de meest orthodoxe wijk in Jeruzalem. Zijn ouders kwamen oorspronkelijk uit Polen. Zijn vader was een rabbijn en had samen met zijn moeder de Holocaust overleefd. Nog dagelijks worden ze huilend wakker door hun nachtmerries over de gruwelen die ze in de oorlog hadden meegemaakt. We werden met innerlijke ontferming bewogen.

Vanuit het Oude Testament vertelden we hem het Evangelie. Over de aan Israël beloofde Messias, Die Zich als een Lam liet slachten en om hun en onze overtredingen werd doorboord. Die de straf gedragen heeft, waardoor wij vrede kunnen hebben met God. Die zonder zonde was, maar tot zonde werd gemaakt, zodat wij in Hem rechtvaardig verklaard konden worden.

De Hebreeuws-Jiddische Tenach lag op tafel. Wilde hij die hebben? Toen hij de Bijbel opende, riep hij uit: “Jiddisch! De taal van mijn ouders! Ze kunnen geen Hebreeuws lezen, maar dit is hun eigen taal!” Het was ontroerend te zien hoe hij liefdevol over de bladzijden streek. Toen, heel schuchter, kwam het Nieuwe Testament aan de orde. Ik liet hem de eerste bladzijde zien. Het geslachtsregister van Jezus Christus. Hij wist niet wat hij zag. Wilde hij dat ook hebben? Hij aarzelde even, maar nam het aan. Voor zijn vertrek vroeg hij nog om gebed en daar ging hij, met in zijn tas de twee kostbare Boeken.
Wij bleven sprakeloos achter.

We weten niet hoe het verder gegaan is. De Heere Jezus zegt: “Komt allen tot Mij die vermoeid en belast zijn en Ik zal u rust geven”. Is deze Joodse man ingegaan op de roepstem van zijn Verlosser? Hebben zijn diep verwonde ouders in hun eigen taal over hun Messias gelezen?
We weten dat Hij Zijn volk blijft roepen en met open armen wacht tot ze op Zijn uitnodiging ingaan. Dat is ons gebed voor hem en zijn ouders. Bidt u met ons mee?

Magda Blonk