De vraag is misschien nog nooit zo relevant geweest als op dit moment, nu het ondergronds borrelende antisemitisme weer aan de oppervlakte is gekomen, direct na een twee weken durende onafgebroken raketaanval op Israëlische steden door het terroristische regime van Hamas.

Hoewel deze gebeurtenissen duizenden kilometers bij Amerika en Europa vandaan plaatsvonden, heeft het desondanks spontaan vuur doen oplaaien in veel grote steden. Hevige gevoelens die niet langer ingehouden of genegeerd konden worden.

Wie had kunnen denken dat een privégeschil over land de katalysator zou worden die veroorzaakte dat Amerikaanse en Europese Joden zich niet langer veilig voelen op straat, in hun bedrijf of op school, omdat ze plotseling worden gezien als een verlengstuk van de Israëlische regering en beleid? Ook al wonen ze daar niet en voelen ze zich misschien niet eens sterk verbonden met het land dat ze waarschijnlijk zelfs nog nooit hebben bezocht.
Toch wordt Israël gebruikt als een rechtvaardiging voor het vervolgen, belasteren en beschimpen van Joden in heel Noord-Amerika en Europa.

De schokkende televisiebeelden van massale pro-Palestijnse demonstraties tegen Israël, waarvan veel uitmondden in gewelddadige aanvallen op Joodse individuen op straat, hebben degenen die het gezien hebben flink wakker geschud. Ze zagen een glimp van de nieuwe realiteit voor Joden die buiten het land Israël wonen. Steden zoals Londen, Parijs, Los Angeles, New York en veel andere locaties, waar Joden zich altijd veilig hebben gevoeld en onderdeel van het landschap, zijn veranderd in een broedplaats voor gewelddadige sentimenten waar ze niet langer welkom zijn.

Gevolg is dat Joodse vrienden die nog nooit eerder overwogen om uit hun geboorteland te emigreren, zich nu afvragen of zij in Israël hun toevlucht kunnen zoeken, terwijl zij niet-religieus zijn. Wat als zij niet die felbegeerde brief van een rabbijn kunnen overleggen die instaat voor hun etnische authenticiteit louter op basis van het feit dat zij lid zijn van zijn synagoge? Zullen hun eigen familiepapieren volstaan? Wat als zij met een niet-Joods iemand zijn getrouwd en hun kinderen worden opgevoed zonder religieuze binding of in een ander geloof - komen zij dan niet langer in aanmerking om een veilig heenkomen te zoeken in hun culturele vaderland?

Dit zijn belangrijke vragen die onmiddellijk antwoord eisen, omdat er misschien niet meer zoveel tijd is voordat de huidige haat en afkeer van Joden in de diaspora verandert in het uitmoorden van het hele ras. Ze zijn helaas los komen te staan van hun eigen vaderland, omdat zij niet voldoen aan de huidige strenge eisen voor het toekennen van een veilige haven aan hen die geboren zijn uit ten minste één Joodse grootouder.

Onlangs ontving ik een berichtje van een van mijn oude vriendinnen van de middelbare school, die een ‘Cohen’ van geboorte is. Haar beide ouders zijn vol Joods, net als haar vier grootouders. Ze vroeg me of ze een brief van een rabbijn moest hebben om haar Joods-zijn te bewijzen. De absurditeit van haar vraag zette me aan het denken of haar vrees gegrond was.
Mijn vriendin gaat niet naar een synagoge en heeft er nog nooit een bezocht. Ze is seculier opgevoed, maar wel traditioneel. Dit betekent dat ze de wat populairdere Joodse feesten vierde toen ze in New York opgroeide. Daar was nooit enige twijfel over haar Joodse identiteit.
Vandaag de dag voelen zij en haar Joodse echtgenoot zich kwetsbaar, net als haar drie volwassen kinderen en hun drie kleinkinderen. In deze tijd worden Joden gedwongen om de verantwoordelijkheid en last van een Joodse staat te dragen, waar ze nu nog geen persoonlijke connectie of associatie mee hebben. Is het dan niet ironisch dat zij vervolgd worden omwille van een thuisland dat hen niet eens met open armen wil ontvangen tijdens een van de meest kritieke en gevaarlijke kruispunten in de geschiedenis?

Het huidige Ministerie van Binnenlandse Zaken wordt gecontroleerd door een kleine groep machtige zeloten die de handen ineen hebben geslagen om culturele Joden af te wijzen. Ze komen in aanmerking voor immigratie volgens Israëls seculiere Wet op de Terugkeer, waarin uitdrukkelijk wordt gesteld dat het enige vereiste het hebben van ten minste één Joodse grootouder is. Er staat niet dat je lid moet zijn van een orthodoxe synagoge, wat ook niet het geval is voor de meeste personen die slechts één Joodse grootouder hebben. In feite is de realiteit in dergelijke situaties dat zij helemaal niet zijn aangesloten bij de joodse godsdienst, maar toch voldoen aan de genealogische eis. Het zou goed zijn te vernemen hoe, wanneer en door wie dit werd veranderd, waardoor hen het recht op terugkeer wordt ontzegd.

Het zou ook goed zijn te weten wanneer het zijn van een godsdienstig observerende Jood de enige toetssteen werd om volledig erkend te worden als iemand die deel uitmaakt van het etnisch Joodse ras. Waarom zijn die twee symbiotisch met elkaar verbonden, terwijl dat duidelijk niet het geval is bij de meeste Joden in de diaspora?

We staan inderdaad op een historisch kruispunt dat al te griezelig lijkt op de donkere tijd die voorafging aan de slachting van zes miljoen Joden. Om die reden is de staat Israël geboren, zodat het Joodse volk nooit meer zoiets ondenkbaars en barbaars kon worden aangedaan. Een volk dat bij gebrek aan een eigen vaderland weerloos was en een gemakkelijke prooi voor degenen die zich plotseling tegen hen keerden. Nu is er wel een Joods vaderland. Gesticht om vervolgde Joden op te nemen, die nu worden beschouwd als een verlengstuk van een regering die door de wereld zo snel wordt veracht.

Deze vraagt smeekt om een antwoord: zal Israël niet-religieuze Joden in de steek laten die zich verraden voelen door hun geboorteland, waarvan ze dachten dat het zich nooit tegen hen zou keren? Zal Israël ervoor kiezen Joden louter te erkennen op grond van het etnische geboorterecht van hun ouders of grootouders en niets anders? Of zullen zij medeplichtig zijn aan de vervolging en mogelijks zelfs ondergang van hun volksgenoten? Het wordt tijd dat Israël in het reine komt met een snelgroeiende en zich snel verspreidende Jodenhaat die voortkomt uit wat wordt gezien als de zonde dat zij zelfs maar durft te bestaan!

Israël gaat er prat op het morele kompas van de wereld te zijn, dat barmhartigheid, mededogen, hart en geweten toont in een moeras van toenemend kwaad en goddeloosheid. Hoe zou Israël zich kunnen verantwoorden tegenover de landen die noch de Joden die in hen wonen willen beschermen, noch zich namens hen willen uitspreken om een nieuwe ontluikende Holocaust in hun midden te voorkomen?

Israël heeft geen keus. Het moet een duidelijke boodschap afgeven aan alle Joden die gebruik willen maken van het recht op terugkeer naar hun vaderland, zeker op een moment dat het een kwestie van leven of dood is. Als dat betekent dat onwillige medewerkers van het ministerie van Binnenlandse Zaken moeten worden verwijderd, dan moet dat maar. Israël kan niet langer een spel spelen met een hoge inzet door slechts een select aantal mensen toe te laten. Het moet regeren in overeenstemming met de woorden van de profeet Micha: “Hij heeft u, mens, bekendgemaakt wat goed is. En wat vraagt de HEERE van u anders dan recht te doen, goedertierenheid lief te hebben en ootmoedig te wandelen met uw God” (Micha 6:8).

Recht doen begint voor Israël met het barmhartig en rechtmatig haar deuren openen voor alle Joden die hun toevlucht zoeken in het vaderland dat werd opgericht om hen allemaal te beschermen, aanvaarden en hartelijk te verwelkomen!

Bron: Kehila News