Dat is echter nog niet alles. Sinds eind jaren zeventig hebben de ultraorthodoxe partijen bijna altijd deel uitgemaakt van de regering, maar ook dat is nu veranderd. In de huidige coalitie zijn geen ultraorthodoxe partijen opgenomen.

Voor hen betekent dit onder andere het verlies van enkele privileges, zoals bijvoorbeeld de vrijstelling van dienstplicht of de subsidies voor hun onderwijsinstellingen. Mogelijk komt er ook verandering in de manier waarop het Ministerie van Binnenlandse Zaken omgaat met zijn toelatingsprocedures. Dit ministerie stond jarenlang onder de leiding van de ultraorthodoxe Sjas-partij en werd gevreesd door immigranten en Messiaanse gelovigen. Zij werden door hen namelijk vaak gecategoriseerd als zendelingen en daarom de toegang tot het land geweigerd. Voor hen was het vaak een lange en moeizame weg om een permanente verblijfstatus te krijgen.

Een mix van partijen

Of de huidige veranderingen per se goed zijn, valt nog te bezien. Want Israël heeft nu een (anti-Netanyahu) coalitie bijeengebracht van een onvoorstelbaar breed spectrum aan partijen. Variërend tussen een uiterst rechtse Joodse nationalistische partij, een islamitische Arabische partij en socialistische en seculiere partijen. Hoe moeten ze ooit met elkaar tot overeenstemming komen wanneer het gaat om kwesties als een één- of tweestatenoplossing of de Joodse nederzettingen op de Westbank. En niet te vergeten: Jeruzalem en de Tempelberg? Zo is bijvoorbeeld de Arabische Ra’ampartij voorstander van twee staten: Israël en een Palestijnse staat met ten minste Oost-Jeruzalem als hoofdstad. De achterban van de huidige premier Naftali Bennett is daar pertinent tegen. Maar goed, principes in de politiek blijken wel vaker uitruilbaar.

Politiek en eigenbelang

Een interessant voorbeeld van hoe het in de politiek vaak neerkomt op eigenbelang en elkaar dwarszitten, is de Wet Gezinshereniging. De Knesset heeft onlangs de geplande verlenging van deze wet afgewezen. Directe aanleiding voor deze wet in 2003 was dat gezinshereniging (tijdens en na de Tweede Intifada) werd gebruikt door terroristische groeperingen om terroristen Israël in te krijgen via huwelijken met Israëlische staatsburgers. Sindsdien is de wet elk jaar verlengd, ook door voorgaande regeringen-Netanyahu.

Waar rechtse partijen altijd hamerden op het veiligheidsaspect, zagen de midden- en linkse partijen de wet als een demografisch drukmiddel gericht tegen Palestijnen op de Westbank. Toch hebben nu juist de rechtse partijen zoals Likoed gestemd tegen de verlenging, uitsluitend om de nieuwe regering te dwarsbomen. Want nu móet de nieuwe minister van Binnenlandse Zaken Ayelet Shaked alle aanvragen individueel behandelen. Het eigenbelang gaat dus boven het staatsbelang!

Er zijn trouwens maar weinig Israëli’s die geloven dat deze coalitie langer dan een jaar zal standhouden. Maar misschien is dit wel een kans voor Israël om een licht voor de naties te zijn. Om te laten zien dat het in een toenemend polariserende wereld mogelijk is om schouder aan schouder te staan met mensen waar we het niet mee eens zijn.

Gods Woord voor Israël

In de laatste twee seizoenen mochten we meehelpen met het runnen van twee plaatsen waar wandelaars van de Israel Trail konden overnachten. We hadden grote tenten voor hen opgezet. Het was een geweldige ervaring om zoveel Israëli’s van allerlei achtergronden te ontmoeten. We spraken met hen over hun leven, hun ervaringen op de Trail, hun geloof en natuurlijk over ons geloof. In principe zijn er geen belemmeringen om het Evangelie te delen. Dus de naam Jesjoea is dan ook vaak genoemd de afgelopen maanden.

Groeiende acceptatie

Dankzij de groei van de Messiasbelijdende gemeenschap in Israël weten veel Israëli’s inmiddels wel dat er in het land Joden wonen die geloven dat Jesjoea de Messias is. Vandaag de dag zijn ze veel minder achterdochtig en worden Messiasbelijdende Israëli’s meer geaccepteerd. Datzelfde is ook merkbaar in de IDF (het Israëlische leger), waar steeds meer Joodse gelovigen hogere posities bekleden. De toenemende acceptatie is niet alleen toe te schrijven aan het feit dat ze meer met gelovigen in aanraking komen, maar heeft nog twee andere redenen.

De eerste is ook terug te zien in de verkiezingsuitslag. Israëli’s zijn zich in het algemeen meer gaan verzetten tegen de rabbinale invloed. Ze zijn steeds kritischer geworden naar de ultraorthodoxe gemeenschap die probeert te beheersen en bepalen wat Joods-zijn inhoudt. Een gevolg hiervan is onder andere de nieuwe regering. Zo heeft de antireligieuze minister van Financiën (Avigdor Lieberman) beloofd om bepaalde privileges van de ultraorthodoxe bevolking te herzien en maakt hij zich sterk voor de acceptatie van andersgelovigen.

De tweede reden heeft voor een deel met de eerste te maken. Dat is de toenemende secularisatie en desinteresse voor religie in Israël. In onze gesprekken horen we van Israëli’s dat ze het allemaal erg interessant vinden, maar beslist niet relevant voor henzelf. We merken zelfs dat het niet meer genoeg is om het belang van Jesjoea vanuit de Schrift te verklaren, maar dat we hen allereerst nog moeten laten zien waarom de Hebreeuwse Bijbel, de Messias en het Nieuwe Testament überhaupt relevant zijn.

Een goede vriend uit Israël vertelde me ooit: “Twintig jaar geleden hadden we een regering die ons het leven op allerlei manieren moeilijk maakte, maar als we het Evangelie deelden, namen veel mensen het aan. Nu hebben we geen problemen meer met de autoriteiten, maar als we het Evangelie vertellen, dan volgt er weinig reactie.”

Dingen zijn aan het veranderen in Israël. Sommige aspecten zijn echt een verademing, maar andere weer juist helemaal niet. Wat absoluut niet zal veranderen is de verspreiding van Bijbels én de verkondiging van het Evangelie in het land. Israël heeft Jesjoea nodig, misschien meer dan ooit tevoren, dus laten we ‘om Sions wil’ Zijn Naam niet verzwijgen!