“Zo zegt de HEERE: Er is een stem gehoord in Rama, een rouwklacht, een zeer bitter geween: Rachel weent over haar kinderen. Zij weigert zich te laten troosten over haar kinderen, want zij zijn niet meer” (Jer.31:15).

Dit schrijf ik ruim een week na de terroristische aanslagen van Hamas in het zuiden van Israël. Ruim 1200 onschuldige slachtoffers werden in koelen bloede vermoord, het grootste aantal sinds de Holocaust.

Het heeft mij en velen met mij zeer aangegrepen. Dagen lang ervoer ik een rouwproces, gevoelens van woede en van verdriet om degenen die er nu niet meer zijn en gevoelens van medelijden met hun nabestaanden. Bij mij ging het zo ver dat ik (als een groot voorstander van verzoening tussen Joden en Arabieren), geïrriteerd raakte door goedbedoelende mensen in mijn omgeving. Zij meenden dat het nu de tijd was om naar verzoening te streven. Nee, het is nu de tijd om mee te rouwen en mee te lijden met de zwaar getroffen bewoners van Israël.

Op een Bijbelkring bestudeerden we Mattheüs 2. Daar wordt bovengenoemde tekst uit Jeremia aangehaald in het verhaal van de kindermoord in Bethlehem. Als koning Herodes ziet, dat hij door de wijzen uit het oosten is bedrogen en zij niet meer zullen langskomen om hem te vertellen over de pasgeboren Koning van de Joden, neemt hij het heft in eigen handen. Hij stuurt soldaten en laat alle kleine kinderen van twee jaar en jonger in koelen bloede vermoorden. En Mattheüs merkt op: “Toen is vervuld wat gesproken is door de profeet Jeremia” en citeert dan deze tekst.

Het viel ons op dat Mattheus niet volledig citeert. Want als dit het enige is, dat moeders ontroostbaar zijn in hun verdriet, waarom staat het dan in de Bijbel? Maar Jeremia gaat verder: “Zo zegt de HEERE: Bedwing uw stem van geween en uw ogen van tranen, want er is loon voor uw werk, spreekt de HEERE. Zij zullen uit het land van de vijand terugkomen, en er is hoop voor uw nakomelingen, spreekt de HEERE, uw kinderen zullen terugkomen naar hun gebied” (Jer. 31:16,17).

Jeremia spreekt hier over de ballingschap naar Babel. Mogelijk was Rama de verzamelplaats of een concentratiekamp van waaruit de Judeeërs naar Babel werden gedeporteerd. Er is hoop. God laat Zijn volk niet in de steek. Eenmaal zullen zij terugkeren naar hun land.
Ook Mattheus benadrukt niet alleen het verdriet van de moeders in Bethlehem. Herodes vermoordde de kinderen omdat hij de Koning der Joden, de Messias, wilde ombrengen. Maar dat is hem niet gelukt. Jozef en Maria, door een engel in een droom gewaarschuwd, waren al naar Egypte gevlucht. Jezus, de Hoop van Israël, bleef in leven zodat Hij het werk kon doen, dat Hem door Zijn Vader was opgedragen en zo verlossing bracht aan Israël en aan de wereld.

Daarom geeft deze profetie ons ook vandaag hoop. Wij weten niet waarom dit heeft plaatsgevonden. Maar we weten wel dat God, die alle macht heeft in hemel en op aarde, een plan heeft met Zijn volk. Er is en blijft hoop, wat er ook gebeurt

Pieter A. Siebesma.