Met de aanval op Israël focust Hamas de internationale aandacht weer op de Palestijnse zaak. Maar hoe ziet die Palestijnse zaak er tegenwoordig uit? Streeft Hamas nog steeds naar het einde van de staat Israël?

Hamas is een soennitisch-islamitische en jihadistische organisatie die geweld niet schuwt. De organisatie is vergelijkbaar met Hezbollah in Libanon, zij het dat die organisatie de sjiitische islam aanhangt.
Maar Hamas is ook een politieke partij, die in 2006 de Palestijnse verkiezingen won. De Palestijnse kiezer was duidelijk!
Net zo duidelijk als Hamas is over wat (nog steeds) hun doel is: de vernietiging van de Joodse staat.

Timing

De timing van de Hamas-aanval is niet willekeurig. Sinds het aantreden van de nieuwe ultrarechtse regering in december 2022 waren er in Israël spanningen. Het afgelopen half jaar gingen er wekelijks duizenden Israëliërs de straat op om te protesteren tegen de juridische hervormingsplannen van de regering van Benjamin Netanyahu. Deze regering steunt ook Israëlische kolonisten op de bezette Westelijke Jordaanoever.
Omdat het geweld tussen Palestijnen en kolonisten daar sterk toenam, moest het Israëlische leger troepen van de grens bij Gaza verplaatsen naar de Westbank. En daarvan heeft Hamas gebruikgemaakt…

De hoop van Hamas

Hamas wil de Joodse staat vernietigen, maar weet ook dat het nooit van Israël kan winnen. Met de aanval van 7 oktober jl. wil de terreurorganisatie:

• duidelijk maken dat zij nog bestaan, en nog krachtig zijn.
• het Israëlisch-Palestijnse conflict weer wereldwijd voor het voetlicht brengen.
• de toenadering tussen Israël en Saoedi-Arabië saboteren. Hamas zou de Arabische leiders willen dwingen om achter de Palestijnen te blijven staan. Ook Iran, dat Hamas zowel militair als financieel steunt, is niet enthousiast over meer toenadering tussen Israël en de soennitische Saoedi’s, hun regionale ‘concurrent’.
• dat de vonk van deze oorlog overslaat naar de Westbank en daar een nieuwe intifada (opstand) veroorzaakt.
• met hun aanval Hezbollah in Libanon ‘motiveren’ om Israël vanuit het noorden (krachtiger) te gaan bestrijden.

Net als in veel andere landen wordt er in Nederland geworsteld met de oorlog tussen Israël en Hamas. Veel Nederlanders zien in het conflict tussen Israël en de Palestijnen een koloniaal conflict, waarbij Israël de bezetter is en de Palestijnen de onderdrukten. Ook onze eigen NOS voedt deze mening met haar ‘onafhankelijke’ berichtgeving.

Exodus vanuit Gaza

Waarom komt Egypte de Gazanen niet te hulp en opent het niet de grensovergang naar de Sinaïwoestijn?
Ondanks dat de Egyptische bevolking vierkant achter de Palestijnen staat, wenst Egypte niet mee te werken aan een Palestijnse exodus. Het land is bang voor de gevolgen van grote vluchtelingenkampen in hun woestijn. Daarbij is de kans dat met de Palestijnse vluchtelingen ook Hamasstrijders meekomen zo’n 100 procent!
En Hamas ligt weer heel gevoelig bij het regime van de Egyptische president al-Sisi, want Hamas is voortgekomen uit de Palestijnse afdeling van de Egyptische Moslimbroederschap, die door Caïro niet wordt getolereerd.
Inmiddels is de grensovergang met Egypte in het zuiden van Gaza bij Rafah wel een paar keer opengegaan voor humanitaire hulp, maar meer dan dat zit er voor de Gazanen niet in.

De informatie-oorlog

Ook de oorlog in de media draait op volle toeren. Medio oktober richtte een raket veel schade aan in de omgeving van het Al-Ahli-ziekenhuis in Gaza-stad. Israël kreeg de schuld van de aanval en veel (de meeste!) internationale media gingen hier aanvankelijk in mee. Intussen weten we door het onderzoek van het (echt) onafhankelijke journalistencollectief Bellingcat dat een defecte raket van de Palestijnse Islamitische Jihad de boosdoener is geweest.

Toch is volgens Peter Malcontent van de Universiteit van Utrecht de schuldvraag dan al niet meer relevant: “Want door snel Israël als schuldige aan te wijzen, slaagde Hamas erin een ongekende volkswoede in de omliggende Arabische landen te ontketenen. De leiders van die landen konden daardoor weinig anders dan daar gedeeltelijk in mee gaan”, aldus Malcontent.
Ook Israël probeert de publieke opinie te beïnvloeden. Zo koopt Israël advertentieruimte op sociale media om beelden van slachtoffers van de Hamasaanval van 7 oktober te tonen. Israël ziet ook dat, naarmate er in de media steeds meer beelden van slachtoffers in Gaza verschijnen, de publieke opinie in het Westen, en vooral in Europa, langzaam begint te kantelen. Israël wil met de expliciete beelden de wereld (terecht) laten zien hoeveel leed ze is aangedaan.

De gijzelaars

Intussen zijn na intensieve onderhandelingen zo’n 50 Israëlische gijzelaars door Hamas vrijgelaten. Vooral Qatar (ook een van de belangrijkste geldschieters van Hamas) heeft hierin een bemiddelende rol gehad. Sinds vanmorgen is de wapenstilstand ten einde en wachten we af wat de komende tijd gaat brengen. Dat geldt zeker voor de families van de gegijzelden die nu ergens in Gaza vastzitten. Wat een afschuwelijke gekmakende onzekerheid moet dat geven!
Hamas weet hoe belangrijk de vrijlating van de gegijzelden voor Israël is, maar ook dat het alles moet blijven doen om Israël als de grote boosdoener en agressor neer te zetten.
Dat heeft altijd gewerkt en zal dit keer niet anders zijn.

Eén- of tweestatenoplossing?

Internationaal wordt een ‘tweestatenoplossing’ gezien als mogelijke uitweg uit de oorlog: het vormen van twee autonome staten, zowel een Israëlische als een Palestijnse. Dit lijkt misschien een goede oplossing, maar er zitten nogal wat haken en ogen aan, volgens Malcontent.
Een vereiste voor het slagen van de tweestatenoplossing is dat alle Israëlische kolonisten uit de Westbank vertrekken. Maar “dat zullen zij niet zonder slag of stoot doen, en dan moet het Israëlische leger slag gaan leveren met Joden op de Westelijke Jordaanoever”, aldus Malcontent en hij wijst erop hoe complex het terughalen van kolonisten in 2005 was in het veel kleinere Gaza!

Een ander vraagstuk is de vertegenwoordiging van de Palestijnen. Hamas zal moeten worden ontwapend en de Palestijnse Autoriteit geniet onder de bevolking weinig vertrouwen, onder andere door beschuldigingen van corruptie en het uitblijven van verkiezingen.

Uitzichtloos?

Het lijkt zo uitzichtloos en onoplosbaar. Toch is het dat níet, en we mogen weten dat uiteindelijk in het Midden-Oosten de wereldgeschiedenis zal worden beslist.
Alles werkt naar het moment toe dat Israël zich zal keren tot God en zal zeggen: “de HEERE is mijn God” (Zach. 13:9). Pas dan zal er echte vrede zijn in het Midden-Oosten.

Wat ons vandaag rest is: veel bidden, veel Bijbels verspreiden en veelvuldig het evangelie verkondigen, aan Jood en Arabier.

(Bronnen: 1Vandaag; Trouw; P. Malcontent UvU; e.a.)